"Mam, ik ben echt toe aan vakantie’.
Mijn dochter komt terug uit school en loopt zuchtend en vloekend naar binnen. 'Mam, ik wou dat het nu al vakantie was. "Ach, zeg ik... je hoeft nog maar een paar weken. "Maar weet je mam, het is gewoon heel erg vermoeiend. Ik moet de hele dag zo opletten om alles te verstaan. Ik wordt er gewoon zo moe van". "Ja, ik ook" zegt mijn andere dochter. "Weet je wel hoe druk het soms is? Je snapt daar ook niets van" ⠀
⠀
Ik ben even stil, en denk goed na over wat ze zeggen. Ik luister en laat ze vooral verder praten...Ze gooien er opeens van alles uit en er wordt even flink gevloekt. Ik laat het maar even toe. Het mag..
Tussen de regels door hoor ik eigenlijk dat ze hun gehoorbeperking niet altijd goed kunnen en willen accepteren. Ik benoem het ook en ze knikken allen ja. Er komt opeens veel emotie los en dat raakt me...
Ik snap ze ook wel, het is ook gewoon kut. Ik had het liever ook anders gezien. Als ik zie wat er van hun gevraagd wordt en hoe hard ze moeten knokken! En ja, ze hebben ook wel een punt. Ze moeten overdag ook zoveel zintuigen inzetten om alles goed mee te krijgen. En al die extra harde geluiden die een hoortoestel niet weg kan filteren. Ze zijn gewoon overprikkeld. Wist je dat slechthorende kinderen een verhoogd stresshormoon hebben? Ooit is mij verteld dat hun cortisol gehalte zelfs 4 x hoger is dan normaal!
Wij proberen thuis daarom ook extra rust momenten voor de kinderen te creëren. Dat is niet altijd makkelijk, want we zijn gewoon een druk gezin met 4 kinderen en 2 werkende ouders. Het zit hem ook gewoon in de kleine dingen hoor. Even alleen shoppen met de oudste,
voetballen, spelletjes doen of gewoon lekker bankhangen of extra schermtijd. Heerlijk toch?
We praten nog even verder en ik merk dat ze wat rustiger worden. Het helpt om er samen over te praten. De druk is even van de ketel en ze voelen zich gehoord. Dit soort momenten zijn voor ons ook echt heel belangrijk en hoort ook bij het hele acceptatie proces.
Nu vind ik dat het ook weer tijd is om er een positieve draai aan te geven. Ik geef aan dat ze enorm trots op hunzelf mogen zijn, want ze flikken het gewoon wel he! Hun flexibiliteit, veerkracht, doorzettingsvermogen en zelfstandigheid. Dit doet ze zichtbaar goed, want ik zie weer een glimlach tevoorschijn komen. Het haalt de pijn niet weg, maar weet je... ze mogen ook best even denken in beperkingen, maar ik laat ze vooral ook inzien dat denken in mogelijkheden ook een optie is!
Na dit soort gesprekken wordt ik ook gelijk weer op scherp gezet. Er zit veel zorg rondom onze kinderen. Dit schept verwachtingen, legt niet alleen een druk op de kinderen, maar ook op ons als ouder. Soms zijn we gewoon even "zorgmoe" en laten we alles los en nemen afstand. Dat durfde ik jaren geleden absoluut niet, omdat ik bang was dat ik ze tekort deed. Maar ik weet nu dat dit heel goed werkt. Niet alleen voor ons maar ook voor de kinderen. Want wat is eigenlijk belangrijk? Wat willen wij onze kinderen ook meegeven? Vooral dat zij zichzelf mogen, kunnen en durven te zijn. Want we denken dat dat toch de basis is voor verdere ontwikkeling en ontplooiing. We willen vooral hun zelfvertrouwen vergroten, door ze zelf te laten ontdekken, en ze hun eigen pad mogen bewandelen (binnen de kaders ;)). En natuurlijk gaat dit ook echt weleens mis. Dan doen ze dingen die niet zo handig zijn. Maar daar leren ze juist van Ze leren hierdoor omgaan met teleurstelling, tegenslag en de daarbij horende emoties.
Wij hopen ze hiermee een basis te geven, waardoor ze hun eigen pad durven te bewandelen. Wetende dat ze altijd op ons terug kunnen vallen.
Ach ja, wanneer doe je het goed?
Durf voor jezelf te kiezen en volg je eigen pad.
Comments