Na 2 heerlijke weken vakantie, staan de kinderen morgen weer klaar om naar school te gaan. Voor mij voelt vakantie soms als een vorm van struisvogelpolitiek, een kort moment om te ontsnappen aan de dagelijkse uitdagingen rondom 'slechthorendheid'. Gewoon even alles verstoppen en ons eigen ding doen. Herkenbaar, toch?
Maar nu voel ik wel weer de druk. Mijn to-do lijstje is alweer gevuld met wat ik wil en moet regelen. Het gaat niet altijd vanzelfsprekend op het voortgezet onderwijs voor slechthorende kinderen. Leraren die, zelfs na 4 maanden onderwijs, nog steeds niet volledig op de hoogte zijn. Simea richtlijnen voor toets afname bij slechthorende kinderen lijken soms te worden genegeerd. En dan zijn er de aannames die worden gedaan zonder goed ingelezen te zijn.
Daarom is het des te belangrijker dat wij als ouder zelf actief het gesprek blijven aangaan. Door open te communiceren en te laten zien wat er nodig is, dragen we bij aan een inclusievere leeromgeving.
Ook ga ik in gesprek met mijn kinderen om ze te leren hoe ze voor zichzelf kunnen opkomen. Het vergroten van hun zelfredzaamheid staat nu steeds meer centraal. Dat ze leren opkomen voor waar ze recht op hebben, want niet elke leraar heeft altijd de juiste feeling daarvoor. Het is zeker niet altijd onwil, maar eerder een gemis aan bewustzijn over de specifieke behoeften van slechthorende kinderen.
Samen streven we naar dat begrip, zodat ook de leraren kunnen groeien in het bieden van de ondersteuning die onze kinderen verdienen. 💬📚
